DAVID GISSEN, JENNIFER STAGER, MANTHA ZARMAKOUPI

Ένας Σταθμός Έρευνας που δημιουργήθηκε για την Biennale Architettura 2021, How will we live together? και εκτέθηκε στη Γυψοθήκη της Πίζα, Ιανουάριος – Απρίλιος 2022 και στην Αθήνα στο Μουσείο Παύλου και Αλεξάνδρας Κανελλοπούλου (28.06 – 30.11.2023) Εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης από τις 15 Δεκεμβρίου 2023 μέχρι τις 15 Ιουνίου 2024.

Η προσβασιμότητα της ιστορικής αρχιτεκτονικής όχι μόνο καθορίζει ποιος μπορεί να βιώσει το παρελθόν, αλλά επίσης επηρεάζει πως σκεφτόμαστε για τα ανάπηρα άτομα ως μέρος της ιστορίας. Αυτή η εγκατάσταση παρουσιάζει ένα πείραμα στην ιστορική ανακατασκευή της Ακρόπολης στην Αθήνα. Οι ανακατασκευές μας ανακτούν ιδέες για το σώμα και τη σωματική βλάβη σε έναν από τους πιο αναγνωρισμένους, σημαίνοντες και ιστορικά δυσπρόσιτους αρχιτεκτονικούς χώρους. Εξερευνήσαμε τι σημαίνει να ανασυγκροτηθούν χαμένα στοιχεία της Ακρόπολης μέσα από την οπτική της σωματικής βλάβης. Μια τέτοια προσέγγιση αντιδιαστέλλεται προς την επιδίωξη της «προσβάσιμης κληρονομιάς»- η οποία επιχειρεί να βρει μια ισορροπία μεταξύ της ιστορικής γνησιότητας της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και των τεχνικών τροποποιήσεων που γίνονται για την προσβασιμότητα αυτής. Αποκαλούμε την εναλλακτική προσέγγισή μας στην προσβάσιμη κληρονομιά «Μια Αρχαιολογία της Αναπηρίας».

Τα στοιχεία που ανακατασκευάσαμε συμπεριλαμβάνουν μια ράμπα του 5ου αιώνα π.Χ. που κάποτε συνέδεε την Ακρόπολη με την Αγορά, μια στοά ζωγραφικής – την Πινακοθήκη – στην κορυφή της ράμπας και ένα μικρό πέτρινο κάθισμα, που περιγράφεται από έναν αρχαίο επισκέπτη – τον Παυσανία – ως μέρος για ξεκούραση. Η μορφή της ράμπας ανακατασκευάζεται ως ένα μοντέλο που με βάση την αφή μεταδίδει δονήσεις όπως αυτές που προκαλούνταν από τα πλήθη, τα ζώα και τα κάρα κατά τη διάρκεια των Παναθηναίων. Φέρει στη βάση της μια ζώνη σε μπράιγ, η οποία κυκλώνει την ράμπα όπως μια ζωοφόρος. Οι ζωγραφιές στην Πινακοθήκη, γνωστές μέσω του κειμένου του Παυσανία, ανακατασκευάζονται σε νοηματική γλώσσα. Αυτή η ανακατασκευή, με τίτλο «ΣHMATA» παρουσιάζεται σε μια ταινία. Το πέτρινο κάθισμα ανακατασκευάζεται σε τρία διαφορετικά μεγέθη και ύψη. Καθένα είναι διακοσμημένο με μοτίβα μπράιγ που μεταδίδουν το οπτικό αποτέλεσμα της παλαιάς πέτρας με την αφή. Συλλογικά, αυτές οι ανακατασκευές δείχνουν έναν άλλο τρόπο με τον οποίο μπορούμε να εξετάσουμε τη σωματική βλάβη και το ιστορικό παρελθόν – έναν που κινείται πέρα ​​από τις τεχνολογικές διορθώσεις σε φυσικά αντικείμενα. Η σωματική βλάβη ξεπροβάλλει ως μια μορφή ιστορικής έρευνας, αρχαιολογίας και ανακατασκευής – η οποία έχει διαμορφωθεί μέσα από την εμπειρία της ανθρώπινης διαφοράς.

ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Οικονομική στήριξη

Evangelos Pistiolis Foundation
Williams Publication Fund, University of Pennsylvania
SNF Agora Institute, Johns Hopkins University
The New School University
KSAS Dean’s Office, Johns Hopkins University
The Center for Hellenic Studies, Harvard University
Humanities + Urbanism + Design Initiative, University of Pennsylvania
Powered by the Onassis Scholars’ Association
Foundation for Contemporary Arts, New York